Dag 12

Vrijdag 30 september 2005 Nyaka trekking

De dag begint somber en we zijn bang voor regen. Na een eenvoudig verblijf en eten, gaan we op stap, om meteen weer te stoppen voor de eerste hevige buien. Als de lucht geklaard is gaat de karavaan op pad. Voor ons is het weer een slakkengang. Carla d’r enkel is nog steeds niet beter, maar gelukkig ook niet verslechterd. Het pad is niet zo slecht als gister, een rood soort gravel. Met behulp van Ton komt Carla over de riviertjes heen. Het landschap is adembenemend!!. Werkelijk ongelooflijk mooi groen met valleien waar kleine dorpjes liggen. Prachtige stroompjes en watervalletjes. We raken gestaag verder achter door het lage tempo. Ine rent van hot naar haar. Ze heeft een conditie van een paard. Voor Ton wordt het nu erg zwaar. Een rugzak en een steunende vrouw. Carla heeft haar rugzak aan een van de dragers gegeven. Ine blijft trouw bij ons in de buurt. We hopen binnen 6 uur in Livingstonia aan te komen. Af en toe komt de regen met bakken uit de hemel. Ook bestaat de kans dat we nog verder moeten omdat de weg is afgesloten naar het dal. Geen prettig vooruitzicht. Ook hebben de voorste de short cut gemist. Ontzettend sterke afdaling van de weg naar beneden. Carla gaat dat zeker niet lukken. Ine wordt ongerust over de tijd. En probeert in het volgende dorp vervoer te regelen voor ons. Tot onze verbazing staan er een stuk of wat jongens klaar met een fiets. Carla moet achterop. De eerste poging mislukt we vallen om. We lossen het op door een jongen te laten sturen en een ander te laten duwen. Terwijl Carla schrijlings op de brede pijnlijke bagagedrager zit, die niet geschikt is voor haar gewicht. We moeten daarom ook een keer stoppen om de bagagedrager te repareren. Het gaat snel berg afwaarts, en in het volgende dorpje staat Ine al te onderhandelen met een local met auto. Van af hier (Pokakoche) tot Livingstonia vraagt hij 4000 Malawi Kwacha en het kan even duren omdat hij het aan zijn baas moet vragen. Dan komt er nog een vierwiel drive aangereden met 2 vrouwen (missionarissen, 1 blanke Engelse en een zwarte) en twee zwarte geestelijken (een bisschop uit Zambia en z’n refferent) Die willen ons wel een lift geven. De hele auto wordt verbouwd en we schamen ons voor de modder schoenen, geen probleem, genoeg zwarten om het schoon te maken!!. Bah maar we zijn gered, en praten maar wat mee. Na een zware rit van ongeveer 40 minuten komen we aan in Livingstonia. Het is niet wat we verwacht hebben van het stadje. Het stelt 3x niets voor. Maar het heeft wel een kerk, bibliotheek en universiteit. We geven US$ 10,00 voor de missie en nemen afscheid. We lopen nog een stukje naar het stone house. Tot onze verbazing zijn onze Japanse vrienden er al. Ze hebben alle short-cuts genomen en het meisje wil geen stap meer verzetten. Het schijnt verschrikkelijk geweest te zijn. We bestellen thee met heerlijke broodjes (gratis) en maken ons zorgen om de rest. Een van de lokale vertelt ons dat de weg weer open is. Wij ge-sms’t naar Ine. Maar het blijkt later weer niet waar te zijn. Na een half uur komen de eerste kapot aan. Het huilen staat hun nader dan het lachen. Het was zwaar. Ad was weer een van de eerste, ongelofelijk. Later komt de rest, niemand wil verder lopen. Loes barst in tranen uit, ook de rest is niet gewillig. Brechje heeft het ook gehad, vooral toen we ze voorbijreden in de auto. Zij wilde ook niet meer. De sfeer wordt er niet beter op en Ine is volledig gestrest en bezig alles te regelen. De dragers willen ook weg, maar dat kan nog niet.

We bestellen rijst met groente en ei (soort Fu-yong-hai), daarna verbeterd het allemaal een beetje. Behalve bij Ine, die rent van hot naar her om transport geregeld te krijgen. Ondertussen heeft iemand een kameleon (verkleurmannetje) ontdekt. Deze wordt op Marianne haar arm geplaatst, Carla wil ook nog wel even in de benen komen om hem/haar op de arm te nemen.

Het wordt later en later, Ine heeft een truck geregeld waarmee een deel van de dragers en de bagage onder begeleiding van de gewonden (Ad, Brechje en Carla) weggestuurd wordt naar het punt waar de weg geblokkeerd is. (met father Ted, die niet van de meiden kan blijven). De gewonden moeten dan met één drager, de rest gaat verder, de bagage bewaken op dat punt.

Ze gaan om 16:00 uur weg en om 18:00 uur wordt het al donker.

De rest wacht op de volgende truck die zal komen, maar we beginnen wel steeds nerveuzer te worden als de truck uitblijft. Ine gaat weer het stadje in om vervoer te zoeken. Ine is nog weg als er eindelijk een truck arriveert. Wij als de donder instappen en Ine zoeken en rijden.

Met de schemering die maar een minuut of 10 duurt komen we bij de wegblokkade. De vooruitgestuurde 3 met 1 drager en de bagage hebben een vuurtje gestookt en zitten vol smart op ons te wachten. Alle bagage opgeladen met de resterende dragers en Carla over het opgebroken deel gesleept. Daar ontmoeten we een vrachtwagen met bouwmateriaal waar alles ingepropt wordt. Deze gaat in het donker verder naar beneden rijden. Onderweg moeten we met ons gezelschap 15 man overstappen in een minibusje dat ons naar de camping in Chitimba brengt waar we worden opgewacht met een goed maal.

Degene die niet met de trekking meegegaan zijn, zetten voor ons de tenten op. En na de maaltijd en de briefing voor de volgende dag kruipen we ongewassen in ons bedje.

We slapen snel ondanks de herrie van de disco op de camping.