| reiskalender | |||||
| maart | |||||
| z | 7 | 14 | |||
| m | 8 | 15 | |||
| d | 9 | 16 | |||
| w | 10 | 17 | |||
| d | 11 | ||||
| v | 12 | ||||
| z | 6 | 13 | |||
Vrijdag 12-03-2010 Petra -> Wadi Rum
We staan vroeg op om van het prachtige ochtendlicht gebruik te maken. Na een eenvoudig ontbijt(zelfde als de dag ervoor), wandelen we naar de poort van Petra. Het is er rustig en niet al te warm. In de Sig kunnen we ongestoord foto’s nemen, er zijn nog maar weinig toeristen. Even later komen we anderen van onze groep tegen. Ook zij maken gebruik van de ochtend stilte en het mooie licht. Hoe vaak je de schatkamer ook ziet, het blijft indrukwekkend. Zo ook vandaag. We konden rustig foto’s maken zonder gestoord te worden door al teveel mensen en later zijn we een gedeelte gaan bekijken bij de markt waar we gister niet aan toegekomen zijn. Het was weer een stukje klimmen maar rustig aan ging het goed. We kwamen getatoeëerde Bedoeďenen vrouwen tegen die ons thee aanboden. Op de foto wilde ze absoluut niet. Genietend van de rust, struinden we al foto’s makend verder. Tegen tienen besloten we koffie te gaan drinken bij de schatkamer. Wat een drukte ineens. Massa’s mensen in gekleurde gewaden, vermoedelijk uit India (de dames klommen moeiteloos met hakjes tegen de rotsen), buslading Japanners en heel veel politie. Ook politie agenten in bijzonder mooi tenue. Zou er iets aan de hand zijn? Later hoorde we dat de vice president van Amerika: J Bidden op visite kwam samen met de koning. In de middag onderweg naar Wadi Rum kwamen we het gezelschap tegen. Zwaar geëscorteerd door mannen met geweren, genoot de vice president, op een uitkijkpunt, waar wij ook van plan waren te stoppen maar helaas, van het uitzicht.
Maar terug naar Petra. Na de koffie liepen we weer rustig terug naar het hotel. Kochten pleisters en chips voor de hartige trek en gingen de tassen inpakken voor de reis naar Wadi Rum.
We vertrokken goed op tijd en na een paar uur kwamen we bij het Visitor centrum van de woestijn aan. We kochten een ijsje en bekeken een info filmpje. De bus zette ons af bij het begin van de woestijn en daarna kon je een wandeling maken naar het bedoeďen kamp, waar we die nacht zouden verblijven. Ik besloot met de jeep die de bagage meenam, mee te rijden samen met de oudere Martine. Het werd een spannend tochtje. De jonge man achter het stuur zette er flink de vaart in. Ik hotste en klotste mijn billen blauw op het ijzeren bankje in de achterbak. Heb ook nog moeten voorkomen dat er bagage door de wilde rit uit de bak zou vliegen. De woestijn was echter prachtig. We zagen in een flits een kameel met jong toen kwam het kamp in zicht. Een beetje een teleurstelling voor een romantisch persoontje als ik. Had een mooie punttent verwacht met Perzische tapijten met daarop waterpijp rokende mannen met glanzende zwarte mascara ogen, zwarte baarden en tulbanden. Gesluierde vrouwen in kleurrijke kleding die mysterieus achter het tentdoek naar je keken. Helaas…een gewone man met pantalon en overhemd die thee aan het zetten was. Ook de tent viel tegen. Geen mooie witte punttent met voile voor de ingang, nee, een stalen geraamte bekleed met zwarte harige kameeldekens en matjes op de grond. Ach, het was zo slecht niet eigenlijk. De man bood ons thee aan en Martine en ik praatten wat met elkaar.
Uren daarna kwam de groep aan. Ton was kapot, het was lopen om te lopen. Hadden ze gehoopt op een goede gids, ze kwamen bedrogen uit. De jongen wist echt helemaal niets te vertellen en bleek achteraf een vervelende vrouwenversierder te zijn. Later na de maaltijd (buffet stijl en helemaal niet gek) vroeg Jolinda hem iets te vertellen over de woestijn. Er kwam niets uit. Hebben we maar genoten van de sterren en de rust en zijn vroeg in de slaapzak/onder de deken gekropen. Heerlijk slapen tegen de warme rotswand kijkend naar de vele sterretjes. Morgen een woestijndag voor de boeg.
Het lopen in de woestijn valt niet mee, soms loopt het makkelijk zoals aan de vloedlijn op het strand, maar vaak loop je door het mulle zand te sjouwen. Vlak voordat we bij het kamp aankwamen konden we nog genieten van een zonsondergang. Hiervoor zijn we op een zandheuveltje geklommen en sommigen nog verder op een rots. Helaas de zonsondergang was niet zo heel spectaculair. Met het laatste licht zijn we in het kamp aangekomen, waar ons een verfrissing wachtte en we konden gaan eten.
