| reiskalender | |||||
| maart | |||||
| z | 7 | 14 | |||
| m | 8 | 15 | |||
| d | 9 | 16 | |||
| w | 10 | 17 | |||
| d | 11 | ||||
| v | 12 | ||||
| z | 6 | 13 | |||
Zondag 14-03-2010 Wadi Rum -> Aqaba
Iedereen is al vroeg wakker in de woestijn 06:00 uur. We hebben heerlijk geslapen, hoewel de wind ons soms wel een wekte. Carla dacht dat alles weggewaaid was maar dat viel wel mee, alleen een paar lege waterflessen. Het duurt even voordat de kok wakker wordt en met de gids wil het al helemaal niet lukken, die blijft rustig doorslapen totdat een oude Bedoeďen hem wakker maakt. Hij schopt hem nog net niet. Uiteindelijk krijgen we dan toch thee en koffie met ons ontbijt. Wij zijn wel een beetje ongeduldig geworden. Om 08:00 uur zouden we vertrekken met de kamelen om een tochtje van zo’n drie uur te maken maar het wordt wel wat later. De kamelen zijn er overigens al een tijdje. Als iedereen zover is kunnen we eindelijk naar de kamelen en gaat iedereen op zoek naar een kameel. .Een aantal van de groep gaat wandelen of heeft een halve kameel genomen (gedeeld met iemand anders dus om en om wandelen) Na enige tijd op de kameel daalt er een wonderlijk rust over je heen als je eenmaal gewend bent aan het zitten op de kameel, dan merk je de stilte van de woestijn op kamelen maken in tegenstelling tot jeeps bijna geen geluid. En de drijvers lopen op hun gemak met elkaar te keuvelen. We stoppen bij een plaatsje waar Laurence of Arabia iets uitgevoerd had, of voor de film dat weet ik niet. Maar thee drinken daar, dat maar niet, want iets verderop zouden de Bedoeďenen wel thee voor ons maken en dat is gratis. (Hollanders toch).
Weer opgestapt en lekker verder met de kamelen. We komen bij een pad, die ingesloten ligt tussen de rotsen en het zand, en er zit een auto achter ons die er langs wil, dus we moeten van het pad af. De enige mogelijkheid is het zand in. Nu is dat voor een kameel niet zo’n groot probleem, maar hij moet een stukje omhoog en er staat een struikje in de weg hierdoor zakt de kameel van Carla door zijn achterbenen in het zand. En hangt Carla aan het zadel. Helaas het zadel breekt los en Carla rolt achterover van de kameel af, en blijft stil liggen. Dit ziet er niet best uit. Ze heeft heel veel pijn en heeft een beetje last van haar geheugen. Daar zit je dan in de woestijn. Alles aan haar lichaam lijkt verder toch nog te werken. Maar voor de zekerheid maar niet verder laten bewegen en proberen haar naar een ziekenhuis te krijgen voor foto’s. Martine een van de groepsleden is Arts en helpt haar samen met omstanders in een inderhaast opgetrommelde jeep cherokee, met zo min mogelijk beweging in haar rug. Heel rustig rijden we naar een kliniek vlak buiten de woestijn en raadplegen daar verder een lokale arts. Deze controleert haar belangrijkste lichaam functies en verwijst ons door naar het ziekenhuis in Aqaba voor foto’s. Na enige tijd komt dan ook een ambulance, en de toeristen politie die van alles en nog wat wil weten over ons de gids, de reisbegeleider en het ongeval. En deze maakt daar dan ook een proces verbaal van. Dan kunnen we naar het ziekenhuis. Met Carla op de brancard, Martine, en Jolinda en ikzelf in de ambulance naar Aqaba. Bij het ziekenhuis staat de lokale reisagent ons ook al op te wachten, hij begeleidt ons het ziekenhuis in en er komt een dokter. Eerst moeten er nog een aantal formaliteiten afgehandeld worden (betalen voor de dokter) voordat er verder gegaan wordt. Er worden op verzoek van Martine diverse foto’s genomen van de rug, hals e.d. en Carla krijgt nog een injectie voor pijnstilling. Voor alle handelingen moeten de formaliteiten herhaald worden. Wat een geluk dat de lokale agent ons begeleidt, hij kent de weg in het ziekenhuis, en weet waar je moet zijn, zodat het wel opschiet. Alleen hadden we ons hier maar heel moeilijk door heen kunnen werken en had het veel meer moeite gekost. Uiteindelijk blijkt het mee te vallen, ze heeft niets gebroken, en krijgt daarom een aantal pijnstillers mee, en een recept voor pijnstillende injecties. Wat een geluk dat er een dokter in ons gezelschap is die de injecties kan toedienen. De plaatselijke agent brengt ons naar het hotel waar we nog even van de schrik bekomen, en dan gaan we naar onze kamer. Onze andere reisgenoten zijn inmiddels ook al in het hotel aangekomen en zijn opgelucht dat het allemaal met een sisser is afgelopen. Wat een behulpzame mensen hier in Jordanië iedereen stond klaar om ons te helpen. Omdat Carla nu goed onder de pijnstillers zit is ze gelijk gaan douchen, helaas dat lukt niet want de douche werkt niet. Jolinda gaat hierover direct bij de receptie klagen en die sturen iemand. Ook deze krijgt de douche niet werkend. Dus we verhuizen naar een anderen kamer. Deze is één verdieping hoger, en eigenlijk ook wel mooier. Carla gaat douchen en daarna op bed liggen. Maar dit is geen groot succes, ze kan veel beter zitten, dit doet minder pijn. We starten de computer op en gaan foto’s van de woestijn in de computer laden en uitzoeken voor de foto bespreking vanavond. Om 19:00 uur is afgesproken om te gaan eten. We denken dat het wel lukt, en zijn dan ook paraat om met de groep mee te gaan eten. John geheel geknipt en geschoren regelt een taxi voor ons. De mensen hebben al een restaurant uitgezocht Ali Baba. Een leuk restaurant waar je lekker op een terras zit me goed eten. En maar twee blokken verder. De prijs van de taxi is wat we ervoor over hebben. Ook zo iets verrassends hier. John had dit bij de kapper ook al meegemaakt. We bestellen de maaltijd en laten het ons goed smaken. Na het eten strompelen we terug naar het hotel want dat is heel dicht bij. En kruipen in ons bed om alle emotie van de dag weg te kunnen slapen.
